Z CHAOSU SZTUKA sezon2
NAJWIĘKSZA SERIA REPORTAŻY O POLSKIEJ CHOREOGRAFII
Malarz ma do czynienia z pustym płótnem, poeta z białą kartką, muzyk z instrumentem… A jak to jest w przypadku choreografów? Ci zaczynają z pustą sceną i kilkoma osobami, których ciała mają wypełnić przestrzeń swoim ruchem. Ale jak to się dzieje, że z nieuporządkowanych elementów wyjściowych konstruowany jest spektakl teatru tańca? O to, jak można przekształcać ruch, pytamy choreografów i choreografki Polskiej Sieci Tańca. Dopytujemy ich o to, jak pracują z kompozycją sceniczną, z muzyką, światłem i kostiumem, a także zadajemy ważne pytanie: czym jest dla nich choreografia? Robimy to w kontekście spektakli, które prezentują oni w ramach Polskiej Sieci Tańca. W ten sposób chcemy pokazać odbiorcom, jak tworzenie spektaklu tańca wygląda za kulisami, a także pozwolić im wejść jeszcze głębiej w świat choreografów - ich uczuć, myśli i inspiracji.
Odcinek 1 | GEMINI tryptyk
rozmowa z Anną Piotrowską
Spektakl „GEMINI tryptyk” jest kontynuacją i poszerzeniem trzech wcześniejszych realizacji, tj. „Gemini” i „Gemini&after” z 2006 roku w wykonaniu Patrycji Dońskiej i Anny Piotrowskiej oraz „Gemini” z 2017 roku w wykonaniu Artura Bieńkowskiego, Kamila Bończyka i Alexeya Torgunakova. Głównym motywem pierwowzoru była kreacja i poszukiwanie zależności sióstr syjamskich związanych-zrośniętych ze sobą quasi-nierozerwalną relacją. To stało się punktem wyjścia do dalszej eksploracji spektaklu kolejno na trzech i pięciu wykonawców. Najnowsza odsłona Gemini to tryptyk, trzy części zespojone utworami Henryka Góreckiego.
Odcinek 2 | Empty Bodies
rozmowa z Elwirą Piorun
“Empty Bodies” to spektakl o strukturze kolażu, gdzie poetyckie obrazy nawiązujące do tematyki relacji matka-dziecko przeplatają się z motywami zaczerpniętymi z życia trzech kobiet, z których każda na swój sposób zmaga się z problemami cielesności. Do kogo należy ciało będące obiektem seksualnym Jak ciało internalizuje poczucie odrzucenia, dlaczego brak bliskości odbiera głos i prawo do decydowania osobie? Co gdy ciało nie spełnia już oczekiwań, gdy staje się puste? Czy można je naprawić? Jak funkcjonujemy w świecie idealnych, chudych ciał, które trzeba wyprasować, pozbyć się zmarszczek i innych śladów życia? Czy ciało mające dostęp do płodności i wewnętrznego potencjału może stać się efektem produkcji, obiektem, który można przekształcić?
Odcinek 3 | THE VESSEL
rozmowa z Karoliną Kraczkowską
Archetypowe naczynie według Junga definiuje sposób postrzegania własnej tożsamości. To matryca naszej psychologicznej koncepcji definiowania siebie i stosunku do świata. Tworzy strukturę zrozumienia naszej ucieleśnionej tożsamości. Alchemiczne naczynie to obraz tożsamości naszego ciała. Poprzez prosty gest odgraniczenia, naczynie chroni to co się w nim mieści. Naczynie musi być solidne, aby zabezpieczyć to co znajduje się w środku przed wyciekiem na zewnątrz. Bez solidnego naczynia, nie może nastąpić proces transformacji. Zbyt mocne bodźce mogą nadwyrężyć jego strukturę. Spiesznie naprawiamy powstałe w nim rozszczelnienia, nie doceniając konstruktywnych wartości płynących z chaosu. W ten proces wpisany jest upadek i dezintegracja. Jednak bez umiejętności odpuszczania nie dowiemy się co oznacza rozpad i integracja na nowo.
Odcinek 4 | TENS
rozmowa z Martą Wołowiec
Spektakl Tens* eksploruje temat ciała jako generatora energii. Artystka poszukuje organiczności wynikającej z przepływu odczuć fizycznych, wibracji, podążania za głosem intuicji oraz zestrajania ciała i umysłu. Daje sobie czas na rozwój. Daje czas również widzom na zestrojenie ich własnych ciał z ciałem performerki.
Tens to napięcie, uważność i spokój, a także siła, którą zawsze można odnaleźć biorąc głęboki wdech i wydech, stojąc mocno na nogach.
Odcinek 5 | W moim początku jest mój kres
rozmowa z Ryszardem Kalinowskim
Gdzie znajdują się przeszłość i przyszłość, skoro wszystko co istnieje naprawdę – jest teraz?
Na przekór kultowi młodości, wyidealizowanych ciał i wirtuozerskiej sprawności fizycznej, nasze ciała i umysły zmieniają się. Nadchodzi wielkie piękno starości, która zamyka przeszłość w pamięci, a przyszłość w oczekiwaniu na kolejny moment szczęścia.
Spektakl Lubelskiego Teatru Tańca rozgrywa się w tym stanie zawieszenia pomiędzy nostalgią i nadzieją.Ten wielokodowy spektakl, jest spotkaniem twórców różnych dziedzin. Pyta o nasz wspólny, ale też indywidualny stosunek do przeszłości i do tego, co ma nadejść. Jest próbą zabawy w popadanie w nostalgię, pogrążanie się w stare dobre i złe czasy, ale również wyrazem lęku przed starością i śmiercią, czy oczekiwaniem szczęścia i tego najważniejszego momentu artystycznego, którego zawsze próbowaliśmy doświadczyć.
Odcinek 6 | manRay. Barbarzyńca
rozmowa z Joanną M. Czajkowską oraz Jacentym Krawczykiem
Wizualno – muzyczny awangardowy poemat według pomysłu Jacentego Krawczyka, to kontynuacja jego fascynacji twórczością wybitnych twórców XX wieku. Tym razem bohaterem i punktem odniesienia rozważań Krawczyka stał się urodzony w 1890 roku w Filadelfii Emmanuel Radnitzky pracujący pod pseudonimem Man Ray. Był on nie tylko fotografem, ale również malarzem, twórcą fotogramów i reżyserem filmowym.
Zdjęcia Raya powstawały w jego studio jako efekt długotrwałej pracy z przedmiotem lub modelką oraz niekonwencjonalnego pomysłu, podobnie jak surrealistyczne obrazy.
Odcinek 7 | Mój ogon i ja
rozmowa z Aleksandrą Bożek-Muszyńską oraz Hanną Bylką-Kanecką
Spektakl taneczny Mój ogon i ja to najnowsza produkcja kolektywu Holobiont, docenionego na polskiej scenie tanecznej w obszarze choreografii eksperymentalnej dla rodzin.
Spektakl adresowany do rodzin z dziećmi w wieku 3-6 lat w humorystyczny i adekwatny dla młodych widzów sposób opowiada o ewolucji, której jedną z pozostałości jest ludzka kość ogonowa. Podczas wydarzenia twórczynie zaproszą rodziny do wspólnej zabawy ruchowej wraz z performerami i uwolnienia twórczej energii, która często uśpiona ukrywa się w naszych ogonach.
Odcinek 8 | Do łez
rozmowa z Bartkiem Woszczyńskim
"Do Łez” to spektakl, w którym groteskowy, przerysowany, wyidealizowany świat przeplata się z melancholijną, samotną i smutną rzeczywistością. To spektakl o ludziach zagubionych, uwikłanych, poszukujących i uciekających, którzy często są wśród nas chowając się za uśmiechniętą maską codzienności.
Spektakl porusza tematykę uzależnień ukazując niekontrolowaną przemianę człowieka uciekającego od rzeczywistości, chcącego zostać we własnym,wyimaginowanym i jedynym akceptowalnym przez siebie świecie.
Odcinek 9 | Unbody
rozmowa z Hertz Haus
Motywacją do stworzenia spektaklu jest niepokój spowodowany zbytnim przekonaniem o stałości formy ludzkiego ciała i jej jedynej prawidłowości.
Spektakl jest studium ciała, rozłożeniem go na czynniki, dekonstrukcją i sprawdzeniem co ta zmiana daje; uzyskaniem pełnego obrazu tkanek człowieka poprzez zmianę perspektyw: od nieświadomej, codziennej obecności ciała w jego okrojonej funkcjonalności - widzialnego i niezauważalnego i zautomatyzowanego zarazem, poprzez otwarcie wszelkich jego wymiarów, ku zmysłowej dotykalności.
Puzzle cielesne na 1000+ sztuk; plastelina członków; quiz na inteligencję ciała.
Realizatorzy II serii Z chaosu sztuka
Maciej Kuźmiński
koncepcja serii
Paweł Szymkowiak
zdjęcia, montaż
Narodowy Instytut Muzyki i Tańca
produkcja
Aleksander Joachimiak
zdjęcia
Zuzanna Jeglorz
redakcja, prowadzenie, montaż
Szymon Suchoń
dźwięk
Przestrzeń udostępniło
