The Vessel

"Również w pracy Karoliny Kraczkowskiej istotną rolę odgrywa obraz i skojarzenia, jakie za sobą niesie. W THE VESSEL, solowym spektaklu artystki (wsparcia dramaturgicznego udzielił Kraczkowskiej Maciej Sado), pobrzmiewają echa Jungowskich archetypów, a zwłaszcza, pojawiającego się w opisie spektaklu, archetypu (ciała jako) naczynia, które można napełnić i które jednocześnie ogranicza, otwiera i zamyka w pewnych granicach. Choreografka w trakcie rozmowy z widzami przyznała, że w procesie wspierała się snami i intuicją, zatem łączy strategie choreograficzne z elementami psychoanalizy czy psychologii procesu. W efekcie tej syntezy, oglądamy na scenie „śniące ciało”, transformujące, zmienne, podobnie jak archetypy, dynamiczne i niestałe. Tancerka włącza nieprzewidywalne elementy w strukturę działania, uruchamia konkretny ruch, żeby zaraz poszukać w nim transformacji, zaskakuje przyjętymi kierunkami działania. Uplastyczniona w tańcu przestrzeń – Kraczkowska wybiera to oddalenie, to bliskość do widzów, zasypuje ją perłami – daje podstawę do wyobrażenia dalszej zmiany. W spektaklu partnerską funkcję pełnią obiekty – sznur pereł, który ma na sobie performerka. Zwisając z szyi na plecy, plączą jej ciało, a gdy zbiera je już z podłogi (rozrywając wcześniej w gwałtownym geście), bada przy tym ich substancjalność, ciężar, kształt. To one też odsyłają do archetypu kobiety i jej cielesnego obrazu kreowanego w spojrzeniach patrzących, do którego to spojrzenia przypisane są też konkretne symbole (perły stereotypowo kojarzone z kobiecością). Nagość służy tu grze z takim spojrzeniem – jest nieoczywista, odkrywana fragmentarycznie, a jednocześnie nieco manifestacyjna, jakby tę grę w dekodowanie społecznych znaków miał wygrać nie tyle zakorzeniony w nas archetyp, ile raczej jego fragmentaryczny i niepełny obraz. Ciało jest tu w kreacji stawania się, w rozpadzie i dążeniu do integracji, widziane w detalach, w nagle odsłanianych możliwościach. Jest tym naczyniem, które można zapełnić – chwilą i tym, co ona przynosi. Ostatnia scena, w której performerka gra na perkusji – to jedna z odsłon tych możliwości, zdumiewająca, wybuchowa."

„Oglądając festiwal” relacja Karoliny Wycisk z I edycji Krakowskiego Festiwalu Tańca