Płaczki

Beksa. Płacze-nie-becze! Że aż tchu brak. Takie życie. Taki zawód. Czasem po prostu nie chce się z nikim gadać. Czasem ból jest zbyt silny. Wszystko się już stało, tego już nie zmienisz. Rycz! I daj żyć innym. Profesjonalnie. Na pokaz. Lament. Histeria. Szloch. Że och! Martwisz się czasem czy „Twoje życie coś znaczy”? Co po sobie zostawisz? I kto za Tobą zapłacze? Nic się nie martw! Załatwi się. Takich.

Żałoba to tematyka dziś raczej niepopularna. Tworząc „Płaczki” chciałyśmy zderzyć tradycję z współczesnością i przyglądnąć się różnym wariantom „przeżywania”, ale też opowiadania o nim. Kreując scenki na przemian poważne, ironiczne, zabawne, smutne, a czasem groteskowe, staramy się igrać z wrażliwością widzów, wplątując ich w emocjonalne pułapki, a czasem odsłaniając mechanizmy konstrukcyjne spektaklu. „Płaczki” to spektakl interaktywny, przełamujący bariery sceniczności, budujący intymność w bliskim spotkaniu między widzem a artystą. Nasza obecność i koncentracja są tu wystawione na próbę w nastrojowych lub na wpół improwizowanych działaniach w konfrontacji z publicznością.